Yazın başında ekran karartısı yüzünden tamire giden bilgisayarıma 2 ay sonra kavuştum. Kavuştum ama ne kavuşmak... Ekranı düzelmiş olan bilgisayarım hızı düşmüş, sürekli takılıp duruyor, itunes'u açmaya aciz hale gelmiş. Hadi bir hafta idare ettim ama bu sefer de bilgisayarım açılmamak üzere kapanmaz mı? Haydeeee..... El mahkum! Bendeki bu 'nette dizi izleme' aşkı oldukça sabırla bekleyip, elime geçtiğimde de sabırsızca kurcalar dururum. Yine uzun bekleyişin ardından, bu sefer tüm testleri yapılmış, Ram'i yükseltilmiş bilgisayarım ancak 2 gün dayandı ve iş yerinde beni yarı yolda bıraktı. Artık çatlayan sabır taşım acıtasyon moduna geçip babama baskı yapmakta da gecikmedi haliyle. Cuma günü yeni bilgisayarıma kavuştum ama bu sefer de arşivim gittiği için hüzünlerdeyim, ne olacak benim bu dramamım :/
Neyse çingular, geçen sene hayatım bundan daha fazla rutinleşemez dediğim zamanları özler oldum! Niye mi? Hala tez aşamasında olan bendeniz, danışmanlık şirketinde çalışmaya başladım. Gerçi mesaim çoğu insana kıyasla geç başlıyor ama yine de isyanım var. Doğru soru kime? Elinden gelen her şeyi benim için yapmış olan aileme mi? Neden rutin dediğimi açıklayayım önce, saat dokuz buçukta mesaim başlıyor,-iş yeri evime 10 dakikalık mesafede- gün boyu orada çalışmak bana zor gelmiyor da, evime gelip tam keyif yapmak istediğim sıralarda, 'hadi yürüyüşe' diyen babam, moralimi yarı yarıya düşürüyor desem :) 1 saatlik yürüyüşten sonra eve gelip yemek yedikten sonra sofrayı toplayıp, bulaşıkları yıkamak ardından da kahve yapmak değil bana zor gelen. Asıl mesele tüm bunlardan sonra yanlarından ayrılmama - başka odaya geçmeme- bile tahammül edemeyen ailem :/ Kendime ayıracak vakti ancak onlar yattıktan sonra buluyorum bu sefer de uykum gelmiş oluyor, gün nasıl bitiyor anlamıyorum kardeşim :S
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder