İngiltere Maceraları (Cambridge’deki İlk günün anısına)

İlk defa yurt dışına çıkan biri olarak ilk günüm hakkında anlatacak çok hikayem olması gerekirdi sanırım. Ancak varsa bile bu kafayla nasıl yazarım bilmiyorum.

Üstünkörü çekilmiş Cam River Fotosu

Bugün şunu fark ettim, ne kadar araştırırsan araştır yine de bocalama yaşıyorsun. Tabi ki bu bocalamayı yurt dışında yaşamak normal de benimki daha Türkiye’de oldu yahu. Çantamdaki peynirin ne olduğun anlayamayan güvenlik yetkilerinin açıp bakması ve adımı deftere yazmaları beni önce bir panik yaptırdı.  Hee sonra bir şey oldu mu diye soracaksanız, yok olmadı. Hatta iyi yolculuklar Selin hanım falan dendi de, arkadaş beni giderayak panik yaptırdınız o halimle zorla peyniri sıkıştıran ailemden hıncımı çıkarttım o oldu.
Hani derler ya uçak sallanıyor ama sakın korkma diye, insanın korkacağı yoksa bile bu laflarla panik oluyor. Ama ben kendimi öyle moda sokmuşum ki, otobüs yolculuğundan daha rahat geçti yolculuğum( tabi zırt-pırt yerinden kalkıp beni rahatsız eden yolcuları saymazsak)
Uçak yolculuğu iyiydi iyisine de gümrük en çok endişelendiğim noktaydı. Uçaktan indik, gümrüğe gideceğiz, tabelalara bakarak yola koyuldum, sonra baktım herkes toplanmış, önümüzde dört kapı var. Kapıların üzerinde bir sonraki tren 2 dakika sonra burada olacak yazıyor. Haydiiiiiiiiii ne treni ya, ben daha bavulları alcaktım, yanlış mı geldim nereye götürüyonuz beni modlarında dolaşırken, yaşlı bir çift vardı, baktım onlarda buraya daha önce gelmiş havası vardı, gümrüğe tren ile mi gidiyoruz dedim, onlar da evet dediler. Sonra tabi her zamanki hikayeler, niye geldin, nerelisin, yolumuzun üstüyse seni de bırakalım, bizi takip et aman kaybolma.. Tatlı bir çiftti ama  gümrüğe geldik onlar avruğa birliğine bağlı olan vatandaşlıklar sırasına girmez mi! Ben o telaşla onlara bir hoşçakal demeden diğer ülkelerden gelen vatandaşların gümrük işlemlerinin yapıldığı yere gittim.

Fallowfield'e Hoşgeldiniz :P

Landing card’ı doldururken benim el titre,titre nasıl heyecanlıyım siz düşünün. Neyse biraz bekledikten sonra gümrükten kolayca geçtim. Sıra geldi çıkışa yönelmeye… bir kapı var ama üzerinde avrupa birliği vatandaşları için yazıyor… şimdi TR, “diğerleri” kategorisine girdiği için arıyorum, tarıyorum başka kapı da yok, hadi bismillah derken çıktım ve karşılamaya gelen ingiliz ama dünya tatlısı birini görünce keyfim yerine geldi. Yolları seyrederken, Londra’dan Cambridge’e olan yolculuğum nasıl geçti hiç anlamadım.

Kalacağım ailenin yanına geldim, yol yorgunu konuşmaya dinlemeye halim kalmadı- ama zaten evdekilerde çok fazla zaman ayıramadı, dışarı çıkmaları gerekiyormuş- Bana uyar zaten ben de uyumak istiyordum, o kadarki 8 saattir yemek yemedğim halde yemek yer misin sorusuna hayır dedim. Neyse geçtim odaya uyucam, uyuyamadım soğuktan. Giderken kaloriferi de kapatmışlar. Sonradan anladım ki buradaki herkes öyleymiş. Gece kaloriferler kapalı… Buz gibi bir sabaha gözlerini açıyorsun…